guardian angel..

DEAR ANGEL,

I used to  believe that you were my savior in my time of need.. you used to be, i do not complain but why u r not here now ? now ? i am bleeding.. and u r not here to save me.. i do not want to fight anymore, i do not want you to teach me how to fight.. I was fighting for my whole life, but now, i do not have the courage to do so.. 

You broke a promise and made me realize, it was all just a lie.. you were not here, never were.. It was me, it was my will that someone was out there to care for me except from myself.. i wanted so hard to believe that someone was there.. SOMEONE.. I do not blame you for my weakness, but i dont want to blame myself, i dont want to admit that i dont have the courage to continue, i am feeling so alone.. but why ?

 i should be happy.. i have everything in life, but i still feel empty.. 
WHO WANTS TO BE ALONE ?


always yours,
ballerinaOfsilence...

Disappointment..

Do you lock yourself in your room?

With the radio on turned up so loud, 

that no one hears you 

SCREAMING ?

Απογοήτευση: μια λέξη σύνθετη, κι όμως με τόσο έντονο συναίσθημα, τόσο ξεκάθαρο και φανερό που όμως τις περισσότερες φορές θέλουμε να κρύψουμε..Τη φοβόμαστε αυτή τη λέξη και όλη την έννοια της, και ευχόμαστε να μην συμβεί ποτέ σε μας, αφού αυτό το συναίσθημα κουβαλά μαζί του πόνο, σκέψεις, φόβους, μελαγχολία, πληγές, και πάνω από όλα πληγώνει το ΕΓΩ μας. Κι όπως όλοι ξέρουμε το ανθρώπινο ον κατέχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο "ΕΓΩ". Έτσι, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μη φοβάται την απογοήτευση είτε αυτή προέρχεται από κάποιον με παραλήπτη τον εαυτό μας, είτε όταν ο ίδιος ο αποστολέας είμαστε εμείς οι ίδιοι. 

Παρόλα αυτά,....

σήμερα γεύτηκα την πίκρα, κ την πιο πάνω λέξη με όλη της την έννοια,.
όχι μόνο από κάποιον, αλλά και από τον ίδιο μου τον εαυτό..
Απογοητεύτηκα από το πόσο αδύναμη είμαι..
Απογοητεύτηκα από την ίδια την SilentBallerina.. που με τόσο καμάρι και όνειρα φαντάζεται το μέλλον..
κι όμως αξίζω; αξίζω όλα αυτά που ονειρεύομαι; αξίζω, παρ' όλη την πίκρα που προσφέρω στους γύρω μου; 

Δεν το νομίζω, και ίσως είναι καιρός να ξυπνήσει η δεσποινίς που μας το παίζει και καλά πριγκιπέσα..
Ποια είμαι εγώ που έχω το δικαίωμα να καταστρέφω ζωές στην προσπάθεια μου να πιαστώ από κάπου να σωθώ; 

Να σωθώ από τι; Από το παρελθόν, από τις κακές στιγμές, τις ωραίες στιγμές, από την ίδια μου τη ζωή; 

Ποια είμαι εγώ που έχω το δικαίωμα να βυθίζω μαζί μου στον πάτο της θάλασσας κάποιον ο οποίος έχει όλη τη ζωή μπροστά του, που έχει όνειρα, φιλοδοξίες; Καμιά, απολύτως καμιά.. ένα συνηθισμένο κορίτσι που παλεύει σαν όλους εκεί έξω να επιβιώσει από την ίδια της τη ζωή.. 

Καιρός να το συνηθίσει και να συνέλθει, και αυτό πρέπει να το κάνει μόνη...